حسین خاکسارپور

سازگاری اجتماعی از مفاهیم مهم در علوم ورزشی و مرتبط با توانایی دراداره کردن موقعیت های استرس زا در شرایط مختلف است. از سوی دیگر دوره کودکی فشرده ترین و حساس ترین رشد اجتماعی کودکان است. تحقیق حاضر با هدف مقایسه سازگاری اجتماعی در کودکان ورزشکار و غیرورزشکار ۳ مدرسه ابتدایی شهرستان کرج و تاثیر آن بر عملکرد شناختی کودکان در سال ۱۴۰۱ انجام شد. تعیین حجم نمونه به روش کوکران و به شیوه انتساب متناسب و شیوه نمونه گیری به روش تصادفی صورت گرفت. ابزار گردآوری داده ها نیز پرسشنامه های استاندارد سازگاری اجتماعی اصغر دخانچی(۱۳۷۷) و پرسشنامه استاندارد ارزیابی عملکرد شناختی MMSE فولستین و همکاران(۱۹۷۵) بود. پس از تعیین سطح سازگاری اجتماعی و عملکرد شناختی کودکان، ارتباط بین ورزش هفتگی و مقیاس این متغیرها مورد بررسی قرار گرفت.نتایج تحقیق نشان داد میانگین مقیاس گویه های سازگاری اجتماعی برای کودکان ورزشکار و غیرورزشکار ۲.۸۴ و برای گویه های ناسازگاری اجتماعی ۲.۶۲ می باشد. سطح سازگاری اجتماعی در کودکانی که بیش از ۷ ساعت ورزش در هفته انجام میدهند در بالاترین سطح و برای کودکان ورزشکار(۱تا ۲ ساعت در هفته) نیز در سطح مطلوب بوده است. نتایج آنالیز عملکرد شناختی بر اساس سطح ورزش هفتگی کودکان نیز نشان داد که میانگین مقیاس گروه کمتر از ۱ ساعت ورزش در هفته ۲۱.۱۵، گروه ۱ تا ۲ ساعت ورزش در هفته ۳۱.۵۴، گروه ۲ تا ۴ ساعت ورزش در هفته ۲۹.۰۴، گروه ۴ تا ۷ ساعت ورزش در هفته ۲۸.۶۲ و گروه بیش از ۷ ساعت ورزش در هفته ۳۳.۰۹ بوده است. لذا روند میانگین مقیاس، با افزایش زمان ورزش هفتگی کودکان صعودی بوده است. بطور کلی نتایج تحقیق حاضر نشان داد که از طرفی، سطح سازگاری اجتماعی و عملکرد شناختی در کودکان ورزشکار بطور معناداری بیش از کودکان غیرورزشکار بوده است و از سوی دیگر، افزایش سازگاری اجتماعی، منجر به بهبود عملکرد شناختی کودکان شده است.